برگزیده ای از سخنان استاد شهید دکتر علی شریعتی
آنچه ملت ما بدان محتاج است، آنچه انسان را از حاکمیت و مالکیت و فریب نجات می بخشد. همه می روند و مهندس می شوند،

طبیب می شوند، حقوقدان می شوند، فیزیکدان و شیمیست می شوند و می آیند. اگر ملتی از این مقوله ها کمبود
داشته باشد می تواند با پول بخرد و وارد کند. همه روشنفکران ما می روند و کمونیست می شوند، سوسیالیست می شوند،
اگزیستانسیالیست می شوند، لیبرال و دموکرات می شوند،ماتریالیست می شوند، نیهیلیست می شوند، ناسیونالیست می شوند،
یا چیزی نمی شوند. همچنان مومن یا کافر ، زاهد یا فاسد می مانند و مثل بسیاری با یک تیتر تو خالی و یک چمدان توپر
برمی گردند و پروانه کسبی همراه دارند و از یک کنار همه، یک "لیسانس غذایی" برای خود و خانواده سوغات می آورند،
این ها هیچکدام نه کار تازه ای است و نه دوای دردی.

بقول فانون:
"ما نمی خواهیم از افریقا یک اروپای دیگر بسازیم، تجربه آمریکا هفت جد ما را بس است.(ما از جامعه خودمان یک اروپای
شرقی دیگری هم نمی خواهیم بسازیم ، تجربه روسیه بی مرد و یا چین هشتصد میلیونی که در آن فقط یک مرد بیشتر وجود
ندارد، تمامی بشریت مظلوم را بس است). ما می خواهیم یک اندیشه نو ، یک نژاد نو بیافرینیم و بکوشیم تا یک انسان بر روی
پاهای خویش بپا ایستد."

بر روی پاهای خویش به پا ایستادن برای ما که از پا افتاده ایم و به دیگران و دیگرها تکیه داریم و یا تکیه می جوییم خیلی
خیلی معنی می دهد، این کدام انسان است؟ چون انسانی است که مولوی و بودا و مزدک را در چهره اش یکجا باز می شناسیم،
رسیدن به جهان بینی مسلکی که این هرسه در آن با هم سازش و آمیزش خوش آهنگ و زیبا و طبیعی یافته باشند کاری است
که رنج و جهاد و اجتهاد و اخلاص و ایثار و نبوغ و دانش و آگاهی و تجربه و پشتکار بسیاری را می طلبد. کشف این راه و
کوفتن آن و ارائه آن به روشنفکران آزادی که بن بست ها را در پایان همه راهها احساس کرده اند و یا این همه از جستجو
بازایستاده اند کار یک تن و یک جمع و یک نسل تنها نیز نیست. اما برای آغاز سخن گفتن از آن، من امیدوارم که بیش از این
بتوانم کارکنم و عمرم را نثار آن سازم.

امامت انسان امروز که تشنه مسیحی دیگر و نجات بخشی دیگر و ایمانی دیگر است این "تثلیث" است، تثلیثی که زیربنای
طبیعی و حتمی توحید است. و براستی که علی آن مسیح مثلث است که یکی است و در عین حال سه تا ، سه تا است و در عین
حال، یکی!

ولی نمی دانم که تقدیر چه اندازه دیگر برای من ماموریت قائل است و در چنته چه دارد؟ به هر حال شعر مترلینگ را در
بستر مرگ تکرار می کنم که خطاب به پرستارش برای پسرش نوشته است:

"هنگامیکه او آمد.
این عصا و کوله بار و چاروق های مرا به وی بسپار،
وبه وی بگو که من چهل سال پیش،
این عصا را به دست گرفتم
این چاروق را به پا کردم
و این کوله بار را بر دوش گرفتم و براه افتادم
چهل سال، خستگی ناپذیر و تشنه و عاشق ،
به رفتن ادامه دادم.
اکنون راه را تا بدینجا آمده ام ،
و تو پسرم.
اینک ،
عصایم را بدست گیر،
چاروق هایم را بپوش
و کوله بارم را بر پشتت نه
و این راه را
از اینجا که من ماندم
ادامه بده
و تو نیز ، در پایان زندگی خویش به ... .